του Ιωάννη Σ. Λάμπρου

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για την πρόσφατη αμυντική ελληνογαλλική συμφωνία αναδείχθηκαν ζητήματα της πολιτικής μας ζωής, τα οποία καταδεικνύουν την παρακμή της χώρας. Ιδεοληπτικές εμμμονές, μετριοπάθεια ως υποκατάστατο της ιδεολογίας και φυσικά κουτοπονηριά. Η ευκολία και η ένταση με την οποία διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος για παρελθούσες εποχές αποτελεί θλιβερή παραδοχή της αδυναμίας των πολιτικών σχηματισμών της χώρας να επιληφθούν  κρίσιμων, για τη βιωσιμότητα της ελλαδικής πολιτείας, ζητημάτων όπως το δημογραφικό, η απουσία εγχώριας παραγωγικής βάσης, η φυγή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων  και η σταδιακή αντικατάστασή τους από αλλογενείς.

Ο πρώην βουλευτής της ΝΔ Κ. Μπογδάνος επέλεξε  να στηλιτεύσει την αρνητική στάση των αριστερών κομμάτων της Βουλής απέναντι στη συμφωνία κάνοντας ιστορικές αναφορές ώστε να καταδειχθεί ο  διαχρονικά υπονομευτικός ρόλος της ελληνικής Αριστεράς. Η επισήμανση δε της αναφοράς του Γ. Γρίβα ότι οι Τούρκοι συνιστούσαν μεγαλύτερο πονοκέφαλο, κατά τη διάρκεια του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., από τους Άγγλους και τους Τούρκους, αν και ανήκει σε συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, υπονοούσε πως  η Αριστερά συνιστά εχθρό της χώρας  μεγαλύτερο από αυτόν της Τουρκίας.

Ενώ είναι προφανές πως η κοντόφθαλμη και εμμονική  στάση  των αριστερών κομμάτων δεν αναγνωρίζει τα σημαντικά οφέλη της συμφωνίας, εντούτοις  δεν είναι το ΚΚΕ που άσκησε εξουσία, τις τελευταίες δεκαετίες, ώστε η χώρα να βρίσκεται στην υπάρχουσα δεινή οικονομική θέση μην έχουσα αξιόλογη εγχώρια αμυντική βιομηχανία. Η μείωση της θητείας στους εννέα μήνες το 2009, η αγορά όπλων χωρίς πυρομαχικά, η δωροδοκία στις αγορές εξοπλιστικών προγραμμάτων, μεταξύ άλλων, καίτοι υπονομευτικά της εθνικής άμυνας, δεν έγιναν επί κυβερνήσεως ΚΚΕ…

Παράλληλα,  στη συζήτηση  αναφέρθηκε και η παρουσία του εν λόγω βουλευτή και μελών της Χρυσής Αυγής, μεταξύ άλλων, στο μνημόσυνο πεσόντων στο Βίτσι τον περασμένο Αύγουστο. H αριστερή θεώρηση στο αφήγημα του 1946-1949 είναι κυρίαρχη, η δε παρουσία των νεοναζί χρησιμοποιείται ως αφορμή για να ακυρωθεί οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία.

Η φυγή προς τα εμπρός, μακριά από δυσάρεστες ιστορικές εμπειρίες,  όπως ευαγγελίζονται πολλοί, δεν μπορεί να γίνει μονομερώς, από τη μια πλευρά, χωρίς να υπάρχει συναίνεση γύρω από βασικές παραδοχές της ιστορίας του τόπου. Όταν γίνεται μονομερώς ενώ το έτερο μέρος διατηρεί ακέραια τις ιδεοληπτικές εμμονές του τότε διαιωνίζονται λαθροχειρίες της ιστορίας, σκόπιμες παρανοήσεις η εργαλειοποίηση των οποίων αποφέρει συγκεκριμένα πολιτικά οφέλη. Όσοι με καλές προθέσεις ομνύουν την ενότητα οφείλουν να γνωρίζουν πως η εν λόγω λέξη έχει σημαντικές προϋποθέσεις: ίδια μυαλά, ίδια σκέψη. Όταν αυτά εκλείπουν ενότητα δεν υφίσταται.

Καθήκον κάθε  Έλληνα να τιμά όσους έδωσαν τη μια και μοναδική ζωή τους εναντίον του σταλινικού φασισμού. Όχι, όμως, με σβάστικες και συναφή ναζιστικά σύμβολα. Συνιστά αθλιότητα να τιμώνται πεσόντες Έλληνες στρατιώτες, αυτοί που πολέμησαν τους Ναζί το 1941, από νεοναζί…

Ο κ. Μπογδάνος δεν αντέδρασε για πλείστα ζητήματα τα οποία θα συνέγειραν το συντηρητικό ακροατήριο όπως η δημιουργία δομών φιλοξενίας προσφύγων στα νησιά του Αν. Αιγαίου, το χαλαρό πλαίσιο απόδοσης υπηκοότητας και άδειας παραμονής, η απουσία εγχώριας παραγωγικής βάσης ενώ έχει ταχθεί και υπέρ των «γάμου»  ομοφυλοφίλων… Ο κ. Μπογδάνος δεν ήθελε να επιλέξει. Επιθυμούσε και τα δύο.  Τον χαρακτηρισμό του «αγωνιστή»  που πάει κόντρα στο  κατεστημένο της πολιτικής ορθότητας με ακίνδυνη, για την εφαρμογή των κυβερνητικών πολιτικών, αντικομμουνιστικής συμπεριφοράς και παράλληλα του «νομιμόφρονα» πειθαρχώντας,  απόλυτα στο σύνολο των σημαντικών επιλογών του κόμματος.

Η Νέα Δημοκρατία, από την πλευρά της έχει κάνει τις επιλογές της εδώ και αρκετά χρόνια. Επενδύει στον μεσαίο χώρο ενισχύοντας τον κεντρώο χαρακτήρα της χωρίς πολλές “ιδεολογικές αποσκευές”. Πολιτικός πολιτισμός, ηπιότητα, μετριοπάθεια οι μονότονα επαναλαμβανόμενες αρχές της. Οι έννοιες της ηπιότητας και της μετριοπάθειας, όμως, απορρέουν από την αυτοπεποίθηση μιας εδραίας ιδεολογικής ταυτότητας. Άνευ συνεκτικού πλαισίου πολιτικής ταυτότητας η μετριοπάθεια καταντά συνθηκολόγηση στην απέναντι πλευρά που δεν διαθέτει την ίδια πλαδαρότητα αλλά αντιθέτως εμφορείται από την πεποίθηση ιστορικής δικαίωσης.

Όσοι λοιπόν ευελπιστούν και θεωρούν χρήσιμο για τον τόπο τη συγκρότηση ενός διακριτού, από τους υπάρχοντες σχηματισμούς, εθνοκεντρικού πολιτικού ρεύματος με στόχο την συντριβή των εξαρτήσεων και παθογενειών που καθηλώνουν και καταδικάζουν τον τόπο σε αργό αλλά αναπότρεπτο θάνατο και όχι απλά την διαχείριση της φθοράς που τα υπάρχοντα κόμματα έχουν αναλάβει, τότε θα κοιτάξει έξω από τα κόμματα αυτά, άρα και από τη Νέα Δημοκρατία. Ο φτηνός, ευκαιριακός αντικομμουνισμός από μικρά πολιτικά μεγέθη δεν επαρκεί για τη συγκρότηση του ρεύματος αυτού. Απαιτούνται πολίτες που δεν θα τρέφουν ψευδαισθήσεις και θα είναι διατεθειμένοι να μείνουν συνειδητά εκτός των ωφελημάτων των μεγάλων κομμάτων. Συνιστά πλάνη ή υποκρισία η προσδοκία ότι μεμονωμένοι βουλευτές θα αλλάξουν τις προτεραιότητες ενός μηχανισμού συμφερόντων πολιτικών οικογενειών που μετρά αρκετές δεκαετίες. Πολλές οι δουλείες και οι εξαρτήσεις των πολιτικών αυτών οικογενειών για να μην αναφερθεί η, με όρους ελεύθερης αγοράς, οικονομική χρεοκοπία του κόμματος αυτού.

Λίγες αξιώσεις πρέπει να έχει κάποιος από  γόνους τζακιών  οι οποίοι δεν καταδέχονται να ανάψουν ένα κερί στο μνήμα όσων θυσίασαν τη ζωή τους για να έχουν αυτοί και οι προγονοί τους τον άνετο βίο που είχαν…

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία την Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2021. Αρχικός τίτλος »Η ανημπόρια του δεξιού χώρου»